تمرکز زدایی و توسعه اقتصادی-اجتماعی ایران؛ یک رویکرد سیستمی دینامیکی

قدرت متمرکز نظریه ی مسلط سیاسی برای دورانی طولانی از تاریخ بشر بوده است. بی تردید قدرت منشأ حرکت های اقتصادی و نظامی و پیش برد تمدن بشری است. اما نگاهی به نقشه ی توزیع درآمد (به غیر از کشورهای نفتی) نشان می دهد که در حال حاضر کشورهایی با تمرکز سیاسی کمتر ثروتمندتراند. تمرکز کمتر به هیچ روی به معنای ضعف دولت مرکزی نیست بلکه نشان مشارکت بخش وسیع تری از نخبگان در تصمیم گیری، تخصصی شدن تصمیم های محلی، تمرکز دولت بر وظایف اصلی خود و مهم تر از هرچیز تامین شرایط توسعه ی پایدار است. تاریخ ایران پر از جهش های درخشان توسعه و خالی از یک توسعه ی ماندگار و پایدار است. این پایان نامه یک روی کرد دینامیک سیستمی به مساله ی تمرکزگرایی است. این مطالعه بخش های اقتصاد، فرهنگ و سیاست را پوشش می دهد. تعیین معیارهای اندازه گیری میزان تمرکز سیاسی دشوار است و پرسشی است هنوز بی پاسخ. از این رو در این پژوهش بخش های فرهنگ و اقتصاد با متغیرهای قطعی تری وارد مدل می شوند. نتیجه ی نهایی مطالعه بر این تاکید دارد که ادامه ی سیاست های مترکز در بخش های فرهنگ و اقتصاد به بی هویتی فرهنگی و وابستگی اقتصادی شهرهای کشور به مرکز می انجامد که خود وابسته به درآمد حاصل از فروش منابع ملی است. نامتوازنی توزیع درآمد حاصل از فروش منابع می تواند محرک ناآرامی های سیاسی و آغازی برای به خطرافتادن تمامیت کشور باشد.